نا امید از خودمم چشم امیدم به خــداست           نفس من عین جفا و کرمت عین وفـاست

هرچه خواهی  بدهی  بر من بیچاره بده           هرچه ازسوی توای دوست رسد خوب وبه جاست

سر به زیر آمده ام  باز ســر افرازم کن           ای کسی که همه جا پرچم لطفت بالاست

اشتراک من و تو باعث شرمم شده است           گنه من به خفــا و کــرم تو به خـفــاست

پشت کــردند همـه عــالــم  و آدم  بر من           گرچه سخت است؛غمی نیست که رویم به خداست

بد زمین خورده دلم گر که چنین میگریم           که نشان به زمین خوردن آیینه صداست

حاجتی را که روا نیست فزون شکر کنم           گاه بینایی من کوری چشم  گــره هاست

گرچه زشت است گناه از من مخلوق ولی           بخشش از سوی تو ای خالق زیبا زیباست

گر پی مستحقی تا که بر او لطف کـنـی           نیست بیچاره تر از من که نیازم به سخاست

هم بــلایم بده هم کــرببـلا حــرفی نیست          درد با عشق حسین بن علی عین دواست